Aldığım e-postaların çoğu yapamayan kadınlardan geliyor. ilişkinin sonunu aşmak ve kaybeden bir savaş olarak yalnız kaldıklarını düşünüyorlar.
Kültürümüzün bir parçası, kadınların ancak eşleri, çocukları vb. Varsa başarılı olmaları, eğer olursa olsun başarılı yalnız mutlu, eğer kolej, lisansüstü okul, iyi bir iş, harika bir aile ve süper arkadaş varsa, yanında kimse yoksa, bunların hiçbirinin değeri olmaz.
Çocuk resimlerinde, filmlerde ve dizilerde evlilik her şeyle biter, çocuklar ve ünlü "sonsuza dek mutlu oldular". Wave adlı şarkısında Vinicius de Moraes bile “yalnız mutlu olmanın imkansız” olduğunu söylüyor. Ve kim böyle bir cümle duymadı ki: "Panımın kapağını mı arıyorum?" veya "portakalımın yarısı".
Eksik varlıklar olduğumuzun yanlış olduğu fikrini yaratıyoruz ve bu yüzden bütün hayatımızı diğer yarısını bulmaya çalışarak geçireceğiz. İle ilişkinin sonu (kaybettik) ve yine 'eksik' gibi yalnız utanç veren bir sakatlıktı ve bu yüzden aile partilerinden korkmaktan kaçınmak yaygındır teyze? dedikodu? erkek arkadaşına sor, arkadaşlarına utan, komşuları ve hatta sana acıyan yüzü yapan köpeği bile. Saklanıyoruz, kendimizi suçluyoruz ve acı çekiyoruz, çok fazla acı çekiyoruz.
Genellikle ağrı, kaybettiğimiz kişi için değil, yalnızlık buna sebep oldu. Mesele şu ki, eğer yalnız mutluluğumuz olmazsa, onu izleyemeyiz, çünkü yalnızlık korkusu O kadar harika ki, işe yarayabilecek (kıskançlık) veya en kötüsü her türlü ilişkiyi (şiddet) kabul edecek bir ilişki boğarız.
Yalnız kalmamız gerektiğini söylemiyorum, ama mutluluğumuzun birbirine bağlı olamayacağı, bu yüzden daha iyi bir öz saygı ile gelen duygusal bağımsızlığa ihtiyacımız var. İşten bir öğleden sonra mı aldın? Neden eve gitmek yerine boş sinemadan hoşlanmıyor ya da bir kafede oturup hayattan zevk almıyorsunuz, çünkü hiç bir şirketiniz yok.
Eğer sen yalnız seçim ya da kader şansı ile bu anın tadını bilmek, zevk almak ve sevmek, çünkü kimse sizden daha iyi ilgilenemez.
Mutlu ol!
Daha iyi hissetmek için şu düğmeye basın! (Nisan 2024)
- ilişkiler
- 1,230
